Eindelijk voldoende hersteld van de Ironman Mallorca gisteren om een kort verslag te schrijven 
Voor de start bedacht ik me nog dat de grootste uitdaging van die dag, het vroege opstaan was. Dat was voor de race… De dag, de race, had alles in zich om als episch de boeken in te gaan (weer, zoals de halve van Mallorca eerder dit jaar).
Tijdens het zwemmen zoek ik normaal gesproken de zijkanten op om niet in het gedrang te raken. Dit keer lukte me dat niet en heb ik 3.8km in een wasmachine gezwommen Meer dan eens een voet in mijn gezicht, of een arm om mijn schouder (sociaal hoor, maar hoeft niet zo nodig tijdens een race wat mij betreft haha).
Daarna de fiets op en dat ging lekker! Het parcours was in te delen in 2 loops van 90km met een doorkomst door Alcudia (sorry schatje dat ik je niet midden op de straat heb zien staan, maar mijn neus lag op mijn voorwiel). De eerste 90km kende een aantal korte klimmetjes die me erg makkelijk af gingen. De tempobeulen (in mooie treintjes wiel aan wiel…) kwamen downhill hard voorbij, maar losten hard als het iets omhoog ging en waar de wind op de kop stond. Zelf kon ik het tempo goed houden door niet te veel te pushen op de makkelijke stukken en tempo vasthouden op de lastige. Na een km of 60 had ik niemand meer in de buurt fietsen, niet voor en niet achter. In 2e loop zat de Coll de Femenia, 8km met 6% gemiddelde stijging. Een pittige klim en bekend van de halve, maar dan niet na 100km. Gelukkig was het nog droog, want de scherpe bochten in de afdaling zijn gevaarlijk! Na de afdaling begon het te onweren en regenen. En hard!! In een bocht gleed mijn achterwiel weg en bij een volgende bocht stond een triatlonfiets tegen een ambulance geparkeerd. Vanaf dat moment bochten stapvoets door, finishen was het doel! Op een steil klimmetje in Muro was het zo nat en glad dat ik haast geen grip had en mijn achterwiel spinde bij iedere trap. Met de tactiek van Barca in mijn achterhoofd, de laatste 30km op fiets het tempo laten zakken en zoveel als mogelijk eten en drinken om “fit” aan de marathon te beginnen. Een tweetal pelotonnetjes laten rijden (die reden al bij elkaar vanaf de start als je het mij vraagt, waar je eigenlijk minstens 12m afstand moet houden).
Doorweekt van de regen, loopschoenen aangetrokken en opweg voor het laatste onderdeel: de marathon. Overal plassen en al snel waren mijn schoenen doorweekt. En ik moet zeggen: het valt reuze mee met de blaren! 
Het ging de eerste kms veel te hard, maar om de één of andere reden lukte het niet langzamer te lopen. Dat kwam nog wel…. heel erg! Na het halve marathon punt regelmatig even moeten wandelen en zelfs even met mn schatje staan praten om bij te komen. Het verhaal van de wiebelende Dixie zal ik jullie besparen (hij was al door meerdere atleten gebruikt….
).
Ik had het zwaar! Maat met het ingaan van de laatste ronde verteldHeidy Zaaldy me dat het nog mogelijk was onder de 10uur te finishen. Eerste gedachte was “schi#t aan die tijd”, maar toch nog wat reserves kunnen vinden en mezelf kunnen pushen om onder die 10 te finishen! Meer dan blij (niet te merken, zo verrot was ik haha) gefinisht in 9:55:10!
Super fijn dat mijn lief erbij was om me te steunen en het samen te vieren (met een Fanta en jus d’orange ). Op naar de volgende, maar volgend jaar even niet 